Σας αρέσει να διαβάζετε αστεία κείμενα; Σας αρέσει να λέτε ωραίες ατάκες; Θα θέλατε να δείτε δική σας ατάκα εδώ; Τότε μην διστάσετε να μας στείλετε την δική σας ξεχωριστή ατάκα..!!! Aναμένουμε τα δικά σας, ξεχωριστά, μοναδικά και χαμογελαστά κειμενάκια. :-)

atakes.blog@gmail.com

ΑΤΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

«Μιλάω όταν έχω να πω κάτι σημαντικό. Ύστερα είμαι πολύ τεμπέλης. Πιστεύω ότι είμαι περισσότερο δημιουργικός στην τεμπελιά μου.»

«Δεν είμαι άτομο ανταγωνιστικό. Καθόλου ανταγωνιστικός. Δε μ’ ενδιαφέρει. Όπου υπάρχει η λέξη ανταγωνισμός, εγώ φεύγω.»

«Σίγουρα κάποιοι με βοήθησαν να συντηρήσω την ακεραιότητά μου. Δεν είναι απόλυτα έργο μόνο δικό μου.»

«Με πείραζε η εξάρτηση... Σκέφτομαι μήπως πρόδωσα κάποιους ανθρώπους για να αισθάνομαι πιο μοναχικός, πιο ολοκληρωμένος, πιο ανεξάρτητος και πιο ελεύθερος να εκφραστώ.»

«Εγώ ας πούμε από πολύ μικρός κατάλαβα πως αν η φαντασία μου δεν συμπίπτει καθόλου με την πραγματικότητα θα είμαι δυστυχισμένος.  Έκανα λοιπόν ό,τι μπορούσα για να κάνω τη φαντασία μου πράξη.»

 «Μπορεί να φανεί λίγο υπερφίαλο αυτό που λέω, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα σινεμά και μυθιστόρημα. Ποτέ δεν περπάτησα σε δρόμους που υπήρχαν. Ήμουν παραδίπλα και έπαιρνα τους δικούς μου. Έτσι πέρασα.»

«Ακόμη και όταν μία σχέση πήγαινε να εξελιχθεί σε μία τυπική σχέση, ή θα έπρεπε να την εγκαταλείψω ή θα έπρεπε να την μπολιάσω με στοιχεία φιλμικά ή λογοτεχνικά, για να την αναβαθμίσω και στη συνέχεια να μπορέσω να τη ζήσω• αλλιώς δεν είχε ενδιαφέρον για μένα. Αυτό οδηγεί, αν θέλεις, σε μία σχιζοφρένεια, αλλά είμαι σχιζοφρενής, και τι έγινε;»

«Το καλό με τη συνεργάτιδα και σύζυγό μου είναι ότι με απορρίπτει εφ’ όλης της ύλης, ειδικά μάλιστα όταν λερώνω τα φρέσκα τραπεζομάντηλά της με σάλτσες ή αφήνω τα φώτα της τουαλέτας ανοιχτά. Ανήκει σ’ έναν άλλο κόσμο, είναι πάρα πολύ θετική. Είναι πολύ ήρεμος και προσγειωμένος άνθρωπος και όταν ένα και ένα κάνουν δύο, τότε όλα καλά. Όταν όμως ένα και ένα κάνουν τρία –που συνήθως για μένα κάνουν– τότε το βάζει στα πόδια. Όταν βλέπει τις ταινίες μετά από τέσσερα-πέντε χρόνια, τότε καταλαβαίνει τι δουλειά είχαμε κάνει εκείνη την εποχή και αναθεωρεί. Συνηθίζω να την πείθω ότι δεν της δίνω καμιά σημασία. Και όταν έχει δίκιο, συνηθίζω να παρουσιάζω την άποψή της σαν δική μου και τελικά να την εξαγριώνω.»

«Με απωθεί το γεγονός ότι για να προλάβω αυτή την εποχή που αναπτύσσεται ανόητα και άναρχα πρέπει να κάνω κι εγώ τεράστια, το ίδιο άναρχα, βήματα... Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι μία μεγάλη αλήθεια: η ζωή μας αξίζει πέντε δραχμές και κάθε στιγμή μπορούν να μας την πάρουν. Όταν αυτό γίνει συνείδηση, τότε όλες οι αξίες που μπήκαν στα καδράκια της γιαγιάς θα ξαναπάρουν τη θέση τους. Ο έρωτας και η αντρική φιλία, η συντροφικότητα... Κάθε άτομο που βλέπω να έρχεται από τη γωνία το υπολογίζω σαν υποψήφιο δολοφόνο. Γιατί έτσι είναι. Αν όλα αυτά γίνουν συνείδηση, τότε είναι σίγουρο ότι θα ξαναβρεθούμε πάλι.»

«...Γιατί ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται και ο μικροπανικός τους δίνει το στίγμα του αναστήματός τους. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Οι άλλοι; Ίσως αντί για θεατράνθρωποι θα ’πρεπε να ’ναι εκδορείς...»

«Εγώ έχω πλασάρει πολύ καλά έναν κυνισμό που πίσω του έχω κρυφτεί και ο οποίος έχει περάσει σ’ αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα ή τη διάθεση ή το όργανο να τον ξεπεράσουν και να ερμηνεύσουνε αυτό που υπάρχει από πίσω. Μένουνε σ’ αυτόν τον κυνισμό κι εκεί τα χάνουν όλα.»

«Όταν πας σε κάποιο Φεστιβάλ και θες να τραβήξεις τα βλέμματα, υπάρχει μια “διαδικασία”. Επαφές, δημόσιες σχέσεις, δώρα, κοκτέιλ που κάνεις. Δεν είμαστε για τέτοια πράγματα εμείς, προς θεού.»

«...Έπειτα είμαι ένα άτομο που δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του.  Μόνο όταν άρχισα να δημιουργώ εχθρούς το πήρα κάπως πάνω μου και άρχισα να πιστεύω ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει με μένα.  Τελικά κατάφερα και το ξεπέρασα.  Ευτυχώς δεν συμβαίνει τίποτα.»

«Οι νεκροί υπάρχουν ανάμεσά μας, η πόρτα με το «Άλλο» είναι πάντα ανοιχτή.  Αυτό που με απασχολεί είναι η αγάπη, ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν μαζί ... Οι νεκροί πεθαίνουν άμα τους ξεχάσουμε, όμως τι είναι πέρα από εκεί;  Εκεί αν αγαπάμε θα πάμε μαζί...»

«Για μένα η γυναίκα είναι θεϊκό και ταυτόχρονα καταστροφικό πλάσμα.  ΈΕνα μωρό βαμπίρ. Για τους περισσότερους ίσως είναι ένα ον στην αλυσίδα της παραγωγής.  Οι γυναίκες που ξέρω εγώ είναι δαιμονικά πλάσματα.  Έχουν δικαίωμα για τα πάντα. Και μ’ αρέσουν έτσι, έστω κι αν με κολλάνε στον τοίχο.»

«Όταν ο άντρας βρεθεί σε αρμονία με τον εαυτό του, θα σταματήσει να φοβάται τις γυναίκες.  Θα ηρεμήσει μόνο αν καταλάβει ότι είναι κάτι διαφορετικό από εκείνον, κάτι που συνεχώς μεταβάλλεται, που δεν μπαίνει σε καλούπια.  Δεν τις μισώ τις γυναίκες για τις τεράστιες ικανότητές τους, απλώς λυπάμαι όταν βλέπω αυτά τα τόσο αξιοθαύμαστα πλάσματα να έχουν αλλοτροιωθεί, να έχουν «σιδερωθεί».  Αυτό με πειράζει πολύ.»

«Με ρώτησε κάποτε ένας δημοσιογράφος:  Πως γίνεται εσείς, ένας απροσάρμοστος, να κυκλοφορείτε ντυμένος έτσι «κυριλέ», και εγώ του απάντησα πως σήμερα, έτσι όπως κυκλοφορούνε όλοι, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις έναν φοιτητή από έναν μπάτσο.  Ετσι κι εγώ, κυκλοφορώντας «κυριλέ» δεν βάζω κανέναν μπροστά σε τέτοιο δίλημα.»

«Δεν με απασχόλησε ποτέ αν έχω αδικηθεί ή αν δεν έχω αδικηθεί.  Μπορώ να πω ότι το έργο μου δεν ήταν επιδεκτικό εκδίκησης και αδικίας.  Και να θέλανε να το αδικήσουν δε γινόταν.  Αυτά που ήθελα να γίνουν γίνανε.»

«Στα δεκαεννιά μου ένοιωθα κιόλας ογδόντα χρονών γέρος...εκεί κοντά στα σαράντα φαίνεται ότι τα τίναξα, όπως είχαν την καλοσύνη να με πληροφορήσουν κάποιοι στενοί μου φίλοι... Τώρα ζω από κεκτημένη ταχύτητα – αλλά μεταξύ μας και ποιός δεν ζει;»

«Φοβάμαι το θάνατο.  Αυτό είναι εμφανές.  Αυτή η έλλειψη αυτοδιάθεσης τη συγκεκριμένη στιγμή μ’ ενοχλεί.  Αυτή η καθημερινή προδοσία.  Γι’ αυτό, αυτοί που αυτοκτονούν δεν είναι παρά οι αρνητικοί ήρωες του συστήματος. Ποιοί θα καταναλώνουν και ποιοί θα υπηρετούν στο στρατό;  Προτιμούν ένα σασί με διαφορετικές λαμαρίνες...»
dimosieythike sto http://www.nikosnikolaidis.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: